اورده اند چون امام حسین در کربلا تنها مانده بود از میان کارزار به درون خیمه امد و خون از زخمهای ان حضرت جاری بود و حضرت سجاد را در اغوش گرفت و این دعا را به وی تعلیم کرد و فرمودند به این دعا مواظبت کن تا بقصود رسی وغمها فرح اورد و حاجتها روا شود:


الهی بِحَقِّ يسَّ وَالْقُرْآنِ الْحَكيمِ وَ بِحَقِّ طه وَ الْقُرْآنِ الْعَظيمِ يا مَنْ يَقْدِرُ عَلى حَوآئِجِ السّآئِلينَ يا مَنْ يَعْلَمُ  فِى الضَّميرِالصامتین يا مُنَفِّس عَنِ الْمَكْرُوبينَ يا مُفَرِّج عَنِ الْمَغْمُومينَ يا راحِمَ الشَّيْخِ الْكَبيرِ يا رازِقَ الطِّفْلِ الصَّغيرِ يا مَنْ لايَحْتاجُ اِلَى التَّفْسيرِ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ 

به حق يس و قرآن حكيم،و به حق ط و قرآن عظيم،اى كه بر نيازهاى خواهندگان توانايى،اى كه آنچه در باطن است مى‏دانى، اى خارج‏كننده غم و اندوه از گرفتاران،اى گشاينده غم از غمناكان،اى رحم كننده به پيرمرد،اى روزى‏دهنده به كودك صغير،اى كه نياز به تفسير ندارى،بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست،و با من چنين و چنان‏ كن.

(نفس المهموم،شیخ عباس قمی ،ص 347)